De Verenigde Naties hebben in 1989 vastgelegd wat de rechten van kinderen zijn. Maar liefst 196 landen hebben het verdrag waarin de rechten zijn vastgelegd ondertekend. En die landen zijn juridisch gebonden aan dit verdrag.

In dat verdrag staat een artikel over de plichten van de ouders. De ouders en anderen helpen het kind bij zijn of haar rechten. De ouders en anderen moeten goed voor het kind zorgen. Zij moeten zorgen voor goed eten, een goed huis en dat het kind naar school kan gaan. Als de ouders het niet goed doen, dan moet de overheid helpen.

Een mooi artikel, maar wat als je toevallig ouders hebt die straatarm zijn, zelf analfabeet en overtuigd van het feit dat zij niets aan hun armoedige situatie kunnen verbeteren? Dan is er in de praktijk ook voor jou maar één toekomst: ook straatarm en analfabeet. Diverse onderzoeken tonen aan dat kinderen uit de armste gezinnen in een vicieuze cirkel van armoede zitten waar zij zonder hulp niet uitkomen.

Die hulp betreft dus voeding, begeleiding en opleiding. Kinderen helpen om gezond en veilig op te groeien. Zonder dat zij kinderarbeid moeten verrichten om wat te eten te hebben. Met hulp bij het naar school gaan door hen het belang voor de toekomst duidelijk te maken en door hen bijles te geven. Geen kortdurende hulp, maar jarenlange begeleiding. In feite een deel van de taak van de ouders overnemen.

En daarmee krijgt het kind de vaardigheden om zelfstandig de toekomst tegemoet te gaan. Met een opleiding voor een beroep. Met zelfvertrouwen naar werk kunnen zoeken. Met sociale vaardigheden.

En zo’n opgroeiende jongere is een voorbeeld voor zijn omgeving. En zijn of haar kinderen hebben die hulp (meestal) niet meer nodig. Zo draagt hulp aan kinderen bij aan een opwaardering van de samenleving.